თარგმანი მეგრულიდან

ზაალ ჯალაღონია

ჩე ჯა ვეგემშქირიტა,
ცას მიარეს-მიორე.
.ალნარქია ჩხილიტა
დიხას დოურსიოლე.
ამარ მერეს მიწორე,
ჩე თუთა რე კანთია.
ცაშა დღას ვეწორე,
სო, მის მეუღჷ სქან თია.
რინა იჭყანს ციზაფის,
თირი გიმოცირანსჷ.
მა ეკვობუქ ჩე ძაფის,
ვარ ღორონთიშ ცირასჷ...

არ ჩამიქრო მე ხე ალვის,
როს აჟღერებს ქარი ზარებს,
არ დაინდობს ქარი არვის,
ქარი ტატნობს აზანზარებს...
ცის კიდეზე მთვარე დადის,
ციურ სხივთა შემოქმედი,
ცა საწყისი არის მადლის,
ცას მიანდე შენი ბედი?
ცას სიცოცხლის სუნთქვა ფარავს,
თოვლი ფანტავს ფიფქთა წნულებს...
ვუმზერ თეთრად ნაქარგ კარავს
და ვცნობ ღვთიურ სიქალწულეს.

-----------------------------------------------

გიორგი ხულორდავა

დორთაშ სონეტი

ჰა, ჩქით დიბრთითჷ, ეკონია ჸუდე დობგორით,
მარა თე დღაშახ ორინჯექჷ გვალო გუმათუ,
დიო თიშქვი რდჷ, თირბორიაქ უკულ გუმათუ,
ქჷგმოკირესჷ თე წანეფქჷ უჩა ბოდორი.

ასე სვანჯი რე, ვეგიწკურა ამდღა თოლეფი,
მოჟერჟერელი დჷმართუნა კინე ართ ხანა,
ფსუალეფიშე ეკოთანას ქჷგმოფართხანა,
დიდაქირსეში ხვარჩალია მაჭირხოლეფი.

ბორჯიშ მონძე რექ - დამიჸანი გურიშ დარანა,
დობერა-ქუცონჲ, ირფელ ართო კვარჩხშე ირთუაფ,
ბდინჷთ, უმინჯეთ ღურუშ აკანც ქიმკმოჭარანა,

დორთა ნწალე რე, ვამორთენი გვალო სანწალე,
თქუანა: ფარანქ თინეფჲ ხოლო ეკართინუა,
ვარ-დო, თეშჲ რინას თე ქიანას მითა გაცალენს.


დაბრუნების სონეტი

ჰა, ჩვენც დავბრუნდით, უკანასკნელს ვეწვიეთ სახლ-კარს,
თუმცა საწუთრომ დაგვაქცია, ჰოი, რაოდენ...
ქარმა და თოვლმა მოისურვეს, რომ არ ჰყვაოდნენ
ჩვენი ფიქრები...  და შავ ღობედ აწ წლები გვაკრავს.

თუმც გავირინდეთ, ვინც დანებდეს, ის უნდა შერცხვეს...
გაბრწყინებულნი ვეღირსებით კვლავაც ალიონს,
ფრთების ფათქუნით ლაჟვარდებში გაიხვალიოს
ყველამ, ვინც ელის ღვთისმშობლისგან მოვლენილ მერცხლებს.

ჩვენ, დროის მძევლებს, სულ კვალში გვდევს დროის სახმილი,
რადგან უკუღმა ბრუნავს დროის კენტი თუ ლუწი...
რადგან შორს... სადღაც ჩვენც სიკვდილის გველის მახვილი.

და მაინც ითხოვს... დაბრუნებას სიცოცხლე ითხოვს...
დროს რომ ვებრძოდით, ის სიმწარე ვიკმარეთ უწინ...
დრო რომ არ იყოს, ვინ გვაღირსებს ამქვეყნად იმ დროს?!

ჯალალ-ედ-დინ რუმი

(დავუბრუნდი... დამიბრუნდა)

2523

შენ, გულო, ცეცხლის თაყვანის მცემო,
   ცეცხლი რომ გექცა სახლად და კარად,
მოუხმე მწდეს, რომ ღვინით ფიალას
   მივსებდეს ისევ მარად და მარად.
მოდი, მოგელი, მწდეო ფიალით,
   ბაგე ისევ თრთის ვნების რიალით,
ვაზის ნაჟურის სულში წრიალით
   ცეცხლი შევიგრძნოთ საამო ქარად.
შენ, ლერწამივით ბაღნარში რხეულს,
   განდობ მე სურვილს, უცხოს და რჩეულს,
მსურს, მექცეს ეს გზა, უგნურს და ეულს,
   ჩემი სატრფოსკენ მიმავალ შარად.
ეს მთელი ჩემი ჭკუა-გონება,
   მავან პირმთვარეს რომ ემონება,
ვით გაფლანგული, ქრება ქონება,
   როცა, ვით ცრემლი, ღვინოც ჩქეფს ღვარად.
ორი ჯამი მაქვს: ერთია ცეცხლის,
   მეორე _ განძის და ოქრო-ვერცხლის,
ოქროსაც მალე ის ცეცხლი შეცვლის,
   რადგან ცეცხლია სულ მთად და ბარად.
მწდეო, ცეცხლმა რომ კვალში მდია მე...
   მისგან შევიცან ყველა სიამე,
შენ რას გაიგებ - რა ბედს მწია მე...
   შენ დროის დენაც გიცვნია არად.
აღვდგეთ ცეცხლიდან ლხინით და ლხენით,
   შ ა მ ს - ე  თ ა ბ რ ი ზ ი ს   სულით და რწმენით,
ოქროდ რომ გვექცეს ცხოვრება დენით,
  მაინც ჩაქრება ის ცეცხლის დარად.