თურქული პოეზიიდან

ათილლა ილჰანი

"მარტოობის ლექსი"

ცის დიდებულ სიბნელეთა მზერამ ხალხი გადარია, -

ვარსკვლავები მტევან-მტევან  ჩამოკრიფონ, მზად არიან...

მეც მარტო ვარ... მთის მწვერვალნიც სულ მარტონი რად არიან?!

რად არიან?! რად არიან?!

ღამის თითებს მოსწყდა თითქოს ერთი ია... ერთი ვარდი...

მე ბავშვობის სიმღერებში ბაგის თრთოლვით გადავვარდი...

შენ დაგეძებ სიბნელეში – მიწაზედ ხარ?! გზად ხარ?! ცად ხარ?!

მზერით გეძებ, შენ კი მზერით უკარება ნეტავ რად ხარ?

სად ხარ? სად ხარ?


"შემოდგომის შემოფეთება"

ეს რა ხდება?! 
ან მე თავად რა მომდის?!
კვირტი კვირტთან 
ტყემლის ტოტზე ფეთქდება,
სხივი სხივთან დილიდან საღამომდის
ჩემს სიცოცხლეს ნება-ნება ეფრქვევა...
მე კი ვზივარ... 
ფოთოლ-ფოთოლ ჩამოცლილს 
ვხედავ ხეებს, რადგან... 
რადგან რა ხდება?

შემოდგომის ვიგრძენ შემოფეთება.

(გალექსილია მაყვალა ხარებავას მიერ თურქული ენიდან შესრულებული პწკარედიდან)

Павел Гребенюк

Сонет

Два облака не делают погоды,
И две слезы не делают дождя.
Надменный взгляд еще не знак породы,
И шляпа — часто шляпка у гвоздя.

Стремление не означает цели,
А два рубля — еще не капитал.
Два выстрела не делают дуэли,
Две доблести — еще не идеал.

Две рюмки не смертельны для гуляки,
Два клоуна — еще не балаган,
Два выпада не означают драки,
Два поцелуя — даже не роман.

Как часто мы тревожимся напрасно
И видим бурю там, где небо ясно…

პაველ გრებენიუკი, სონეტი

ორ ცრემლს წვიმა არ მოჰყვება, რაგინდ ღაწვზე ეგოროს,
ორი ღრუბლით რაც შექმნილა, განა ის ამინდია?!.
მედიდური გამოხედვა ჯიში არვის ეგონოს,
ხოლო შლაპა უფრო ხშირად ხომ ლურსმანზე კიდია.

მიზანსწრაფვას თვით მიზნისა განა რამე უწყოდა...
ორ მანეთად კაპიტალის შექმნას ფუჭად ნუ ელი...
ორ ღირსებას იდეალი ჯერ არავინ უწოდა...
ორ გასროლას არასოდეს დარქმევია დუელი....

ორი სირჩით როდის იყო, რომ თვრებოდნენ ლოთები...
ორ მასხარას ცირკს ნუ არქმევ, ბალაგანი რომ არის...
ორი დარტყმა სულ არ არის ჩხუბში შესაშფოთები...
ორი კოცნა ნუ გგონია დასაწყისი რომანის....

ო, რა ხშირად მღელვარებით ვქმნით ამაო იგავებს
და მოწმენდილ ცაზე ვხედავთ ქარიშხალს და გრიგალებს.

მომავალი წიგნიდან

მე მგონი, მაგარი რამე გამოდის.