ეზოპე

(გალექსილი ვარიანტი)

ერთხელ ერთ ჭიანჭველასა, შრომა მას უქეს რომელსა,
ვინც აფასებდა ამქვეყნად მარტოდენ მისებრ მშრომელსა,
სხვისი რომ არრა ემართა - არც სესხი ჰქონდა, არც ვალი,
გამოეტანა მზის გულზე ზამთრის საკვები მარცვალი...
აშრობდა და დასცქეროდა სიამით თავის მარაგსა
და ჩვენც აქედან დავიწყებთ ამ ჩვენს პატარა არაკსა.
მას ერთი მწერი მიადგა უცებ - სად იყო სად არა,
ვერ გაიგებდით რა იყო, ვერცერთ მწერს ვერვინ ადარა,
რადგან შიმშილის ვაებით იყო იმგვარად ძლეული,
რომ სახე დაჰკარგვოდა და იარებოდა ეული.
დასჩლუნგებოდა სისუსტით ენა, ყური თუ თვალია -
ზოგს ხოჭო ეგონებოდა, ზოგს ჭრიჭინა თუ კალია...
და სთხოვა იმ ჭიანჭველას - “ძმობილო, ძლიერ მშიაო...
ერთი მარცვალი მაჭამე, მზეზე რომ გაგიშლიაო“.
"შენ რატომ უნდა გაჭამო?! - შესძახა ჭიანჭველამა, -
მე თავად შევჭამ ჩემს ნაშრომს, უნდა იცოდეს ყველამა. -
მე რომ ზაფხულში ვშრომობდი... სად იყავ, შენ რას ელოდი?!"
მშიერმა უთხრა: "მე მაშინ შენ სიმღერებით გშველოდი!
არ გახსოვს - შრომის საზრუნავს თქვენ რომ ფიქრებში ისევდით,
მე გიმღეროდით მშრომელებს, იმედით გახალისებდით!"
"მღეროდი ჩვენთვის და ამით გვქონდა იმედი ხვალისა?! -
თქვა ჭიანჭველამ და სიტყვა სიცილით გაიხალისა:
"წადი ახლა და იცეკვე... სიმღერას ცეკვაც ამშვენებს!
ჭამა კი იმას სჭირდება, ვინც შრომით სოფელს აშენებს!"
* * *
ისევ მშიერი გაუყვა გზას ის ხოჭო თუ კალია...
უმადურობა ამქვეყნად, ვაჰმე, რა დიდი ბრალია!