(გალექსილი ვარიანტი)
ერთხელ ერთ ჭიანჭველასა, შრომა მას უქეს რომელსა,
ვინც აფასებდა ამქვეყნად მარტოდენ მისებრ მშრომელსა,
სხვისი რომ არრა ემართა - არც სესხი ჰქონდა, არც ვალი,
გამოეტანა მზის გულზე ზამთრის საკვები მარცვალი...
აშრობდა და დასცქეროდა სიამით თავის მარაგსა
და ჩვენც აქედან დავიწყებთ ამ ჩვენს პატარა არაკსა.
მას ერთი მწერი მიადგა უცებ - სად იყო სად არა,
ვერ გაიგებდით რა იყო, ვერცერთ მწერს ვერვინ ადარა,
რადგან შიმშილის ვაებით იყო იმგვარად ძლეული,
რომ სახე დაჰკარგვოდა და იარებოდა ეული.
დასჩლუნგებოდა სისუსტით ენა, ყური თუ თვალია -
ზოგს ხოჭო ეგონებოდა, ზოგს ჭრიჭინა თუ კალია...
და სთხოვა იმ ჭიანჭველას - “ძმობილო, ძლიერ მშიაო...
ერთი მარცვალი მაჭამე, მზეზე რომ გაგიშლიაო“.
"შენ რატომ უნდა გაჭამო?! - შესძახა ჭიანჭველამა, -
მე თავად შევჭამ ჩემს ნაშრომს, უნდა იცოდეს ყველამა. -
მე რომ ზაფხულში ვშრომობდი... სად იყავ, შენ რას ელოდი?!"
მშიერმა უთხრა: "მე მაშინ შენ სიმღერებით გშველოდი!
არ გახსოვს - შრომის საზრუნავს თქვენ რომ ფიქრებში ისევდით,
მე გიმღეროდით მშრომელებს, იმედით გახალისებდით!"
"მღეროდი ჩვენთვის და ამით გვქონდა იმედი ხვალისა?! -
თქვა ჭიანჭველამ და სიტყვა სიცილით გაიხალისა:
"წადი ახლა და იცეკვე... სიმღერას ცეკვაც ამშვენებს!
ჭამა კი იმას სჭირდება, ვინც შრომით სოფელს აშენებს!"
* * *
ისევ მშიერი გაუყვა გზას ის ხოჭო თუ კალია...
უმადურობა ამქვეყნად, ვაჰმე, რა დიდი ბრალია!
ერთხელ ერთ ჭიანჭველასა, შრომა მას უქეს რომელსა,
ვინც აფასებდა ამქვეყნად მარტოდენ მისებრ მშრომელსა,
სხვისი რომ არრა ემართა - არც სესხი ჰქონდა, არც ვალი,
გამოეტანა მზის გულზე ზამთრის საკვები მარცვალი...
აშრობდა და დასცქეროდა სიამით თავის მარაგსა
და ჩვენც აქედან დავიწყებთ ამ ჩვენს პატარა არაკსა.
მას ერთი მწერი მიადგა უცებ - სად იყო სად არა,
ვერ გაიგებდით რა იყო, ვერცერთ მწერს ვერვინ ადარა,
რადგან შიმშილის ვაებით იყო იმგვარად ძლეული,
რომ სახე დაჰკარგვოდა და იარებოდა ეული.
დასჩლუნგებოდა სისუსტით ენა, ყური თუ თვალია -
ზოგს ხოჭო ეგონებოდა, ზოგს ჭრიჭინა თუ კალია...
და სთხოვა იმ ჭიანჭველას - “ძმობილო, ძლიერ მშიაო...
ერთი მარცვალი მაჭამე, მზეზე რომ გაგიშლიაო“.
"შენ რატომ უნდა გაჭამო?! - შესძახა ჭიანჭველამა, -
მე თავად შევჭამ ჩემს ნაშრომს, უნდა იცოდეს ყველამა. -
მე რომ ზაფხულში ვშრომობდი... სად იყავ, შენ რას ელოდი?!"
მშიერმა უთხრა: "მე მაშინ შენ სიმღერებით გშველოდი!
არ გახსოვს - შრომის საზრუნავს თქვენ რომ ფიქრებში ისევდით,
მე გიმღეროდით მშრომელებს, იმედით გახალისებდით!"
"მღეროდი ჩვენთვის და ამით გვქონდა იმედი ხვალისა?! -
თქვა ჭიანჭველამ და სიტყვა სიცილით გაიხალისა:
"წადი ახლა და იცეკვე... სიმღერას ცეკვაც ამშვენებს!
ჭამა კი იმას სჭირდება, ვინც შრომით სოფელს აშენებს!"
* * *
ისევ მშიერი გაუყვა გზას ის ხოჭო თუ კალია...
უმადურობა ამქვეყნად, ვაჰმე, რა დიდი ბრალია!
