საადი შირაზელი

კარი მეოთხე - თავმდაბლობისათვის

იგავი

ერთხელ ერთ მეუდაბნოეს ძაღლი სიავით ეცა და
ისე უკბინა, ფეხიდან სისხლი შხამივით წვეთავდა.

ნაკბენმა მას რომ მოჰგვარა შფოთვა და კვნესა ღამისა,
მისი გოგონაც შეწუხდა - პატარა შვილი მამისა -

და მოკრძალებით წარმოთქვა, როგორც ამბობენ შვილები:
„რად არ უკბინე შენც იმ ძაღლს, განა არა გაქვს კბილები?!“

თითქოს დაუცხრა ტკივილი, შვილს მოეფერა მამილო,
ღიმილით უთხრა: "შენ, ჩემო გულისვარდო და ყვავილო!

ძალა მეც მაქვს და ვუკბენდი, არ შევარჩენდი კბენასა,
მაგრამ სირცხვილით ვეღარსად შევძლებდი გამოჩენასა...

მიჯობს ხმლით თავი მომკვეთონ, თუ მდევენ ავი ფიქრები -
ძაღლს რომ ვუკბინო, მეც მისი მსგავსი ცხოველი ვიქნები“.

არაკაცს არაკაცობით სჯობს მიაყენო ზიანი,
ძაღლთან კი მუდამ იყავი კაცი და ადამიანი.