(ფრაგმენტი "შაჰნამედან“)
ვაგლახ, თურმე ასე ბრუნავს წუთისოფლის თავზე ჩარხი:
ზოგს იმედი თვალში უკრთის, ზოგს გულში აქვს დასამარხი.
ზოგს იმედი თვალში უკრთის, ზოგს გულში აქვს დასამარხი.
ზოგი ლაღობს, აქვს სიამე სკივრში ოქროს რადგან დებით,
თუმც სიკვდილი მოიტაცებს ბოლოს მასაც ქამანდებით.
თუმც სიკვდილი მოიტაცებს ბოლოს მასაც ქამანდებით.
ვინც ბრძენია, წუთისოფელს სიყვარულით გულს არ ანდობს,
სულ ამაოდ ნაღვლობს ზოგი, ზოგიც ფუჭად დარდიმანდობს.
სულ ამაოდ ნაღვლობს ზოგი, ზოგიც ფუჭად დარდიმანდობს.
ზოგს სიმდიდრე ჰგვრის შვებას და ზოგი შვებით უმზერს შვილებს,
მაგრამ ყველას მიწა ელის - ხელმოკლეს თუ ხელგაშლილებს.
მაგრამ ყველას მიწა ელის - ხელმოკლეს თუ ხელგაშლილებს.
ბედის ჩარხიც მხოლოდ ბრუნავს, იქნებ ფიქრის არც აქვს ნება,
არც არავის იცოდებს და არც არავინ ენანება.
არც არავის იცოდებს და არც არავინ ენანება.
ჩვენ არ ვიცით მისი არსი, მას არ ესმის კითხვა ჩვენი,
თუ რატომ და რა მიზნით ვართ წუთისოფლად გასაჩენი.
თუ რატომ და რა მიზნით ვართ წუთისოფლად გასაჩენი.
არც არავინ იცის ქვეყნად - ვინ როდის და რატომ კვდება,
ბოლოს ყველა სად წავალთ და იქ მისულებს რა დაგვხვდება?!
ბოლოს ყველა სად წავალთ და იქ მისულებს რა დაგვხვდება?!
