ფედერიკო გარსია ლორკა

მწარე სიყვარულის სონეტი 

შიშით ვუმზერ შენს თვალებში დაბუდებულ ჯადოს

და მგონია დასაკარგად არის მარად მზად ის,

ვშიშობ, რომ აწ მხოლოდ ჩემთვის აღარ დანავარდობს 

შენს ღაწვებზე ღამის სუნთქვა, ვით სურნელი ვარდის. 

ამ ნაპირზე, მე კი არა, თვით სიცოცხლეც დარდობს

და ხეს ვგავარ უტოტებოს და ვერ ვპოვებ ადგილს, 

სადაც შვებას შევიგრძნობ და მივცემ რამე საზრდოს

ტკივილს, რაიც ჩემს სხეულში დამშეული დადის. 

თუ ხარ ჯვარი საფიცარი, თუ ხარ გულის ურვა,

თუ განძი ხარ, რაც მამხნევებს ან რაც აღმაშფოთებს,

თუ, ვით ძაღლი, ბატონობამ შენმა დამიურვა, 

არ წამართვა, რაც მწადია, რომ ჩემს სულში თრთოდეს

და აღირსე შენთა წყალთა მდინარეში ცურვა

ჩემი მწირი შემოდგომის გაყვითლებულ ფოთლებს.