...so, we'll go no more a-roving
მორჩა... ვერასდროს ვეღარ შევძლებთ ერთად ხეტიალს,
ჩვენს ნაფეხურებს ღამის სიო ვეღარ მიაგნებს,
მაგრამ გულები ძველებურად ერთურთს ეტრფიან
და მთვარის დისკოც ძველებურად ცაზე ციაგებს.
მორჩა... ცხოვრებას რაც რამ უნდა, ის დააპიროს,
ჩემს სულს მკერდიდან ამოსვლა სურს დღეს გააფთრებით,
დღეს გულმაც უნდა სავანეში გაინაპიროს,
დღეს სიყვარულმაც ძირს დაუშვას უნდა აფრები.
მოტრფიალენი ერთურთს კვლავაც ღამით ეტრფიან,
განთიადამდე კვლავ ეძებენ შვებას ალერსში,
ჩვენ კი ვერასდროს ვეღარ შევძლებთ ერთად ხეტიალს,
მთვარის სხივთაგან გადმოფრქვეულ სიმხურვალეში.
* * *
ვუმზერ შენს თვალებს, ვაკვირდები შენს მიხრა-მოხრას
და, მდუმარენი, ცრემლით ნაბან ბილიკს მივყვებით;
ო, ისე გინდა ჩემთან ყოფნა, ო, ისე ოხრავ,
რომ მეტს, უფრო მეტს ამბობ ამით, ვიდრე სიტყვებით.
ვიცი, რომ დავრჩით ჩვენ ცრემლების გაღმა-გამოღმით,
ტრფობას და იმედს განგვაშორა მომავლის განსჯამ…
ჩემო გოგონა, საზარელი სევდით და ბოღმით
მეც ვიტანჯები! – ნუ გგონია, მხოლოდ შენ გტანჯავ.
მეც მინდა გითხრა, მინდა განდო სათქმელი, მაგრამ,
შენს ტკბილ ბაგეებს ვერ შორდება ჩემი ბაგენი
და შენ არ გჯერა, მეც რომ ვტირი... არ გჯერა, რადგან
ცრემლების ზღვაში შენ ჩემს ცრემლებს ვერ მიაგენი.
ო, გევედრები, ასე უღვთოდ ნუ გამაწამე
განუწყვეტელი ქვითინით და ცრემლთა შეტევით
და მითხარ რამე... სანუგეშო მითხარი რამე,
მხოლოდ ჩემს სახელს ნუ წარმოთქვამ თავგამეტებით.
ჩემო გოგონა, სჯობს მომავალ ხვედრზე გვეზრუნა,
რადგან ამაო გლოვისათვის არ გვშობს განგება;
და თუ დღეის დღის ხსოვნა შეგვრჩა ხვალის მეგზურად,
ჩვენი სიცოცხლე შემზარავად გაითანგება.
მშვიდობით, ჩემო საყვარელო, იყავ მშვიდობით!...
დათმე წარსული – მშვენიერი გრძნობით ნაფერი;
ერთადერთ იმედს, სჯობს, მივენდოთ ჩვენ სულდიდობით
და დავივიწყოთ... დავივიწყოთ ეს ყველაფერი!
მორჩა... ვერასდროს ვეღარ შევძლებთ ერთად ხეტიალს,
ჩვენს ნაფეხურებს ღამის სიო ვეღარ მიაგნებს,
მაგრამ გულები ძველებურად ერთურთს ეტრფიან
და მთვარის დისკოც ძველებურად ცაზე ციაგებს.
მორჩა... ცხოვრებას რაც რამ უნდა, ის დააპიროს,
ჩემს სულს მკერდიდან ამოსვლა სურს დღეს გააფთრებით,
დღეს გულმაც უნდა სავანეში გაინაპიროს,
დღეს სიყვარულმაც ძირს დაუშვას უნდა აფრები.
მოტრფიალენი ერთურთს კვლავაც ღამით ეტრფიან,
განთიადამდე კვლავ ეძებენ შვებას ალერსში,
ჩვენ კი ვერასდროს ვეღარ შევძლებთ ერთად ხეტიალს,
მთვარის სხივთაგან გადმოფრქვეულ სიმხურვალეში.
* * *
ვუმზერ შენს თვალებს, ვაკვირდები შენს მიხრა-მოხრას
და, მდუმარენი, ცრემლით ნაბან ბილიკს მივყვებით;
ო, ისე გინდა ჩემთან ყოფნა, ო, ისე ოხრავ,
რომ მეტს, უფრო მეტს ამბობ ამით, ვიდრე სიტყვებით.
ვიცი, რომ დავრჩით ჩვენ ცრემლების გაღმა-გამოღმით,
ტრფობას და იმედს განგვაშორა მომავლის განსჯამ…
ჩემო გოგონა, საზარელი სევდით და ბოღმით
მეც ვიტანჯები! – ნუ გგონია, მხოლოდ შენ გტანჯავ.
მეც მინდა გითხრა, მინდა განდო სათქმელი, მაგრამ,
შენს ტკბილ ბაგეებს ვერ შორდება ჩემი ბაგენი
და შენ არ გჯერა, მეც რომ ვტირი... არ გჯერა, რადგან
ცრემლების ზღვაში შენ ჩემს ცრემლებს ვერ მიაგენი.
ო, გევედრები, ასე უღვთოდ ნუ გამაწამე
განუწყვეტელი ქვითინით და ცრემლთა შეტევით
და მითხარ რამე... სანუგეშო მითხარი რამე,
მხოლოდ ჩემს სახელს ნუ წარმოთქვამ თავგამეტებით.
ჩემო გოგონა, სჯობს მომავალ ხვედრზე გვეზრუნა,
რადგან ამაო გლოვისათვის არ გვშობს განგება;
და თუ დღეის დღის ხსოვნა შეგვრჩა ხვალის მეგზურად,
ჩვენი სიცოცხლე შემზარავად გაითანგება.
მშვიდობით, ჩემო საყვარელო, იყავ მშვიდობით!...
დათმე წარსული – მშვენიერი გრძნობით ნაფერი;
ერთადერთ იმედს, სჯობს, მივენდოთ ჩვენ სულდიდობით
და დავივიწყოთ... დავივიწყოთ ეს ყველაფერი!
