ჯერ აქ დავდებ, მთავარ გვერდზე...
1975 წელს არის თარგმნილი, ცოტა კი განვაახლე.
წერილი დედას!
ცოცხალი ხარ, დედა, ჩემო თმაჭაღარა?
გესალმები!... მეც რა მიჭირს?! – ვცოცხლობ ასე...
გაზაფხულმა შენს ქოხს, ალბათ, დააღვარა
კვლავ სინათლე, შეუცნობი გრძნობით სავსე.
მწერენ მე, რომ ვერ იკავებ ცრემლებს თვალზე
და მალულად ჩემზედ ნაღვლობ დღით თუ ღამით,
რომ ხშირ–ხშირად გამოდიხარ სოფლის გზაზე
ძველმოდური გაცრეცილი მოსასხამით.
ნუთუ სწუხარ საღამოთა უკუნეთში?!
გიზაფრავენ ზმანებანი გულს შენ განა?!
გეჩვენება ვინმემ სადმე ბნელ დუქნებში
გულის პირზე რომ ფინური დამცა დანა?!
არა უშავს, საყვარელო! იყავ მშვიდად,
შენს ფიქრებში ყოველივე მოჩანს შავად,
მე ლოთობას არ ავყვები ისე დიდად,
რომ ჩავიდე საფლავში შენს უნახავად.
მე კვლავ ის ვარ, მიცნობ ისევ ნაზ არსებას
და ვოცნებობ მხოლოდ მასზე ყოველ დილით,
რომ განვშორდე ვნებათღელვის გაშმაგებას
და შენ ქოხში დაგიბრუნდე კვლავ ღიმილით.
დავბრუნდები მე, როდესაც გაშლის კვირტებს
ჩვენი ბაღი გაზაფხულის შესაცინად,
ოღონდ, დედა, ახლა ნუღარ გამაღვიძებ
ალიონზე, რომ გჩვეოდა რვა წლის წინათ.
ოცნებათა გაღვიძება კვლავ თუ სცადე,
დამიჯერე, გვიჯობს რომ მათ ვანდოთ რული, –
ცხოვრებაში ძალზე ადრე განვიცადე
გადაღლა და დანაკარგის სინანული.
და ლოცვასაც ნუ მასწავლი... აღარ მინდა!
აღარა მსურს გარდასულის გახსენება.
მხოლოდ შენ ხარ ჩემთვის სხივი წმინდათწმინდა,
შენ ხარ ჩემი ნუგეში და ჩემი შვება
მაშ, დამშვიდდი, შეიკავე ცრემლი თვალზე,
ნუ ინაღვლებ ასე ძლიერ დღით თუ ღამით,
ნუ გამოხვალ ასე ხშირად სოფლის გზაზე
ძველმოდური გაცრეცილი მოსასხამით.
1975 წელს არის თარგმნილი, ცოტა კი განვაახლე.
წერილი დედას!
ცოცხალი ხარ, დედა, ჩემო თმაჭაღარა?
გესალმები!... მეც რა მიჭირს?! – ვცოცხლობ ასე...
გაზაფხულმა შენს ქოხს, ალბათ, დააღვარა
კვლავ სინათლე, შეუცნობი გრძნობით სავსე.
მწერენ მე, რომ ვერ იკავებ ცრემლებს თვალზე
და მალულად ჩემზედ ნაღვლობ დღით თუ ღამით,
რომ ხშირ–ხშირად გამოდიხარ სოფლის გზაზე
ძველმოდური გაცრეცილი მოსასხამით.
ნუთუ სწუხარ საღამოთა უკუნეთში?!
გიზაფრავენ ზმანებანი გულს შენ განა?!
გეჩვენება ვინმემ სადმე ბნელ დუქნებში
გულის პირზე რომ ფინური დამცა დანა?!
არა უშავს, საყვარელო! იყავ მშვიდად,
შენს ფიქრებში ყოველივე მოჩანს შავად,
მე ლოთობას არ ავყვები ისე დიდად,
რომ ჩავიდე საფლავში შენს უნახავად.
მე კვლავ ის ვარ, მიცნობ ისევ ნაზ არსებას
და ვოცნებობ მხოლოდ მასზე ყოველ დილით,
რომ განვშორდე ვნებათღელვის გაშმაგებას
და შენ ქოხში დაგიბრუნდე კვლავ ღიმილით.
დავბრუნდები მე, როდესაც გაშლის კვირტებს
ჩვენი ბაღი გაზაფხულის შესაცინად,
ოღონდ, დედა, ახლა ნუღარ გამაღვიძებ
ალიონზე, რომ გჩვეოდა რვა წლის წინათ.
ოცნებათა გაღვიძება კვლავ თუ სცადე,
დამიჯერე, გვიჯობს რომ მათ ვანდოთ რული, –
ცხოვრებაში ძალზე ადრე განვიცადე
გადაღლა და დანაკარგის სინანული.
და ლოცვასაც ნუ მასწავლი... აღარ მინდა!
აღარა მსურს გარდასულის გახსენება.
მხოლოდ შენ ხარ ჩემთვის სხივი წმინდათწმინდა,
შენ ხარ ჩემი ნუგეში და ჩემი შვება
მაშ, დამშვიდდი, შეიკავე ცრემლი თვალზე,
ნუ ინაღვლებ ასე ძლიერ დღით თუ ღამით,
ნუ გამოხვალ ასე ხშირად სოფლის გზაზე
ძველმოდური გაცრეცილი მოსასხამით.
