(ისევ) ედგარ პო

ელდორადო


ის რაინდი გამბედავი,
ხან რომ მზის სხივს ანდო თავი,
ხან გაჰკვეთა ღამე შავი, დადიოდა ნეტავ რადო?!
გზას სიმღერით მიიკვლევდა,
განიშორა ყველა სევდა
და სურვილი ერთი სდევდა - მოეძებნა ელდორადო.

მაგრამ როცა მას სიბერე
მოეძალა, რა ქნა მერე?
დაიფინა გულზე მწუხრი? და თუ - არა, ნეტავ რადო?
ღამით რა ქნა? იყო დღე სად?
ვერაფერი ნახა ვერსად,
სულ ოდნავ რომ იქნებოდა მისი მსგავსი ელდორადო.

და ძალა რომ აღარ ჰქონდა,
ფეხი ძლივს რომ მიმოჰქონდა,
აჩრდილი თუ რაღაც ლანდი გზად შემოხვდა ნეტავ რადო?!
ჰკითხა: "ვინ ხარ, შენ აჩრდილო?!
იქნებ უნდა გამიმხილო,
თუ არსებობს, საით არის ის ზღაპრული ელდორადო?“

ლანდმა უთხრა: "ჰპოვე მხარე,
მთებს დაჰნათის სადაც მთვარე
და აჩრდილთა ხეივანში არ თქვა - ამ გზას ვენდო რადო?!
წესად დარგე შენ ეს წესი,
გზა არჩიე უშორესი
და იქროლე იქით მარად, თუ გსურს ნახო ელდორადო".