ოსიპ მანდელშტამი

Мне Тифлис горбатый снится.....

სიზმრად ვხედავ მთაგორიან თბილისს,

საზანდარი სადღაც ჰანგებს წელავს,

ეს ქალაქი ჭრელ ფარდაგს ჰგავს თითქმის...

მაღლა ხალხი ხიდებს ფეხით თელავს,

დაბლა მტკვარი დუდუნებს და ღელავს.

ვხედავ მტკვარზე გადმოკიდულ დუქნებს,

იქ ღვინოა და საამო ფლავი,

იქ მედუქნე ყველას სუფრას უქებს,

ჭიქებს უვსებს, ხელს მზადყოფნით უქნევს,

რომ სტუმარმა ლაღად იგრძნოს თავი.

ბადაგივით კახურ ღვინის სმა და

დროსტარება გეამება დაღლილს,

სიგრილეში გაგეხსნება მადა,

სიწყნარეში სადღეგრძელოს თქმა და

სმა ორთან სჯობს... მარტო თრობა არ ღირს!

სულ პატარა დუქანში რომ ჩახვალ

მატყუარას ჰპოვებ ვინმეს, - მზაკვარს,

იქ “თელიანს“ თუ მოითხოვ, ნახავ,

რომ თბილისურ ნისლში განიზრახავ

ბოთლებს შუა დაეძებდე გზაკვალს.

კაცს იცნობდე შეიძლება ხნიერს,

ბატკანი კი ნორჩი გვინდა, ოდეს

მთვარიანი ღამის დასალიერს

ღვინით თრობას მოვისურვებთ ძლიერს,

ირგვლივ მწვადის სურნელი რომ ქროდეს.