საადი, „ბუსთანი“

მესამე კარის ბოლოსწინა იგავი

იგავი 18 (3)

ჭაბუკმა ერთმა შესწავლა სტვირზე დაკვრისა იწყო და
ის რომ უკრავდა, მრავალი გული სულ ცეცხლით იწვოდა. (300)

თუმც მამამისი ამისა გამო სულ ასე ტუქსავდა:
„დავწვავო მაგ სტვირს“ - ეძახდა, ვაჟი სტვირზე რომ უკრავდა.

ერთ ღამეს შვილის საკრავს რომ ჩუმად უსმინა მამამა,
ჰანგთა სიტკბომან მოხუცის გულსაც ძალიან აამა.

და თქვა: „მრცხვენია, უნდა ვთქვა მე სინანულით აწ, ვა-ო...
დაწვას ვუქადდი მას, რამაც დღეს ჩემი გული დაწვაო“.

არ იცით, ხელებს რად შლიან როკვისას გალაღებულნი
და ციბრუტივით მბრუნავი მებანგენი და მებრუნი?

გაშლილი ხელით უღებენ გულის კარს ცას და სამყაროს
და სურთ, რომ მათგან სხვა ყველა ხელთა ტრიალმა გაყაროს. (305)

როკვის სიბრუვით ვინც ცდილობს სატრფოს ხილვას და ხსენებას,
სხეულს, ვით სამოსს, იხდის და მაშინ გრძნობს ბედნიერებას.

ზღვაში თუ ცურვა გწადია, უნდა ცურავდე შიშველი,
სამოსით ცურვა დაგახრჩობს და ვეღარავინ გიშველის.

შემოიძარცვე სულიდან საწუთროს ყველა ცდუნება,
თუ გსურს, რომ არ დაძაბუნდეს ეგ შენი ზნე და ბუნება.

სულმოკლეობა თუ გბორკავს, ქრებიან დიდი მიზნები,
ბორკილებს როცა დაამსხვრევ, შენს მიზანს მაშინ მისწვდები.