თანამედროვე თურქული პოეზიიდან
* * *
რა ქალები მყვარებია! - დღეს არ ჩანან არსად...
რა ქალები მყვარებია! - დღეს არ ჩანან არსად...
შემოდგომის წვიმა ჰქონდათ მოსასხამად... გარსად....
მოფერებას პასუხობდნენ ჩვილი ბავშვის მსგავსად.
ზოგჯერ, როცა ვშორდებოდი, იცრემლებდნენ თვალებს...
რა ქალები მყვარებია! - დღეს არ ჩანან არსად...
არ ვიცოდი, ასე ტრფობა რომ შეეძლოთ ქალებს,
რომ არასდროს ვავიწყდები მათ არაფრის ფასად.
დღესაც მომდის წერილები მათგან... მათგან... მხოლოდ
ერთ ოცნებას ვიხსენებ და გადაიქცნენ ასად...
დამავიწყდა ყველა ლექსი სრულად, უთავბოლოდ....
რა ქალები მყვარებია! - დღეს არ ჩანან არსად...
ვიხსენებ და თითქოს ქრება მარტოობის სევდა,
თუმცა ვიცი, შორს არიან.... ხმა კი მესმის, მესმის....
თითქოს ღრუბლად გადაიქცა, რა ტკივილიც მდევდა,
გაქრა ტრფობა, მაგრამ ახლა ხსოვნა თავბრუდ მესხმის.
სხვას ასეთი სიყვარული სად ჰქონია სხვა - სად?!
რა ქალები მყვარებია! - დღეს არ ჩანან არსად...
* * *
ვინც არ უნდა შევიყვარო, მაინც შენი ტრფობა მინდა!...
ვინც არ უნდა შეიცვალოს, თუნდაც ბილწი გახდეს წმინდა,
თუნდაც ლურჯი თვალი ექცეს მწვანედ ჩემთა თვალთა წინ და
თუნდ გემსგავსოს შენ ხმით ისე, თითქოს ლექსად გადმოდინდა,
სიგარეტიც შენებურად მოიმარჯვოს.... არავინ და
არვინ მინდა მე შენს მეტი.... დავალ გარეთ, ვზივარ შინ და
ვინც არ უნდა შევიყვარო, მაინც შენი ტრფობა მინდა!...
დავივიწყე ყველაფერი: სიყვარული, ტრფობა, ვნება...
ქერათმიანს შავგრემანი (ან პირიქით) ენაცვლება,
გაურკვეველ სახეს სახე მისდევს როგორც გზნებას გზნება,
ზოგის ბაგეს სისხლი წვავს და ზოგზე თითქოს თოვლი დნება...
ღმერთო, ამდენ ზმანებებში ძალას ვკარგავ ნება-ნება...
ჩემს გიტარას ვუსმენ ისევ და წარსული მენანება,
ვინც არ უნდა შევიყვარო - ასეთია ღმერთის ნება! -
არვინ მინდა მე შენს მეტი.... შენთან ყოფნა მენატრება.
ვინც არ უნდა შევიყვარო.... რაგინდ მწვავდეს ცეცხლის ალი,
მაინც შენსკენ მომიძღვება წუთისოფლის გზა და კალი,
ეგებ ენა აელესათ დასაცინად, როგორც ხმალი,
ჩემს სიყვარულს მიაწერეს ეგებ ქვეყნის ცოდვა-ბრალი,
ეგებ წვიმს და მე ვეღარ ვგრძნობ, დამიბრმავდა ეგებ თვალი...
ეგებ შენთან დამრჩა გული, მე კი სხვაგან დავრჩი მწყრალი...
ეგებ სიოც მოქრის შენგან ვნებითა და კოცნით მთვრალი,
ეგებ რაღაც ჯადო ხარ და სულაც არ ხარ მხოლოდ ქალი...
ვერ გავიგე, ეს სიცოცხლე რა სიზმარში გამიფრინდა....
ვინც არ უნდა შევიყვარო, მაინც შენი ტრფობა მინდა!...
* * *
ტკბილი იყო საუბარი შენთან, ჩემო კარგო.
ვით რაკრაკი ნაკადულის, ვით ნიავის ფრენა...
თითქოს გსურდა ყვავილებით ველ-მინდორი ქარგო,
გსურდა ია-ენძელების ფიანდაზად ფენა,
ტკბილი იყო საუბარი შენთან, ჩემო კარგო...
კვლავ შენს სურათს ეფერება გული... თვალი... სმენა.
მიამბობდი ლამაზ ზღაპრებს შენზე... ჩემზე... სხვაზე...
სიტყვებს ხიბლი ეძლეოდათ თითქოს მხოლოდ შენით...
მე უშენოდ სულ უდაბნო დამხვდებოდა გზაზე,
დაშრებოდა ყველა წყარო დარდით... სევდით... წყენით...
სულ საავდრო და შავ ღრუბლებს ვიხილავდი ცაზე...
კვლავ შენს სურათს ვეფერები გულით... თვალით... სმენით.
საღამომდე რომ გელოდი, შენ ყვავილთა კონით
მოდიოდი უეცრად და მიქარვებდი თმენას,
და სალამსაც რომ მეტყოდი, მე ფიქრით და გონით
ვივიწყებდი წუთისოფლად დროის მუხთალ დენას,
ტკბილ სიმღერას ჰგავდი შენ და მეც ამ ხსოვნის ქონით
კვლავ მოვყავარ შენს სურათთან გულს და თვალს და სმენას.
გაზაფხულზე, ო, რამდენჯერ, გვიხმო მთად და ბარად
მეგობართა საფლავებზე ყვავილების ცვენამ,
როს პატარა ჩიტუნების ფრენას ქარდაქარად
მივდიეთ და თითქოს გვითხრა მათმა ტკბილმა სტვენამ -
გაუფრთხილდით სიყვარულსო მარად.... მარად.... მარად!
დღეს მიტომაც გაგიხსენა გულმა... თვალმა... სმენამ.
ჩვენი ფიქრი წარსულისკენ ისევ გზა-კვალს იგნებს
და მოწყენით.... მონატრებით დღეს ჩვენ ვცოცხლობთ ისევ...
ვმალავ იმ ჩვენს ძველ სიყვარულს, ვით აკრძალულ წიგნებს,
მაგრამ მაინც, ვით განსაცდელს, დარდებს გულზე ვისევ,
წარსულს ყველგან ეს ცხოვრება გზად და ხიდად მიგებს
და შენს სურათს ჩემს კედელზე ვგრძნობ.... ვხედავ და ვისმენ.
* * *
სამჯერ გნახე სიზმრად, კარგო, სამჯერ გითხარ - "მიყვარხარ" - და
გამოვცვალე მერე წყალი ლარნაკებში... გავხსენ ფარდა
და არ ჩანდა სიზმრის მიღმა არაფერი, ღრუბლის გარდა...
შენი სახე მომენატრა, განთიადის სხივს რომ ჰგავდა.
ძალისძალად ვხლართავ ლექსებს... აივანთან მზე თვალს ხუჭავს....
მომხედეო! - ალუბალი მომძახის და იკლებს ქუჩას,
მე კი ვეძებ შენს სურნელს და სევდას ზღვარი არსად უჩანს....
შენი სახე ჩვენი ქვეყნის პირველ გაბრწყინებას ჰგავდა.
ვფიქრობ და სულ ვეკითხები ჩემს საფიქრალს, სულთამხუთავს,
გული ლექსებს რატომ გიძღვნის?! - განა ასჯერ ეს არ უთქვამს?!
ან მიხაკის სუნი რატომ ასდიოდა მაგ შენს სუნთქვას?!
ან ეგ სახე მარადიულ სილამაზეს რატომ ჰგავდა?
