ლინა კოსტენკო

უკრაინელი პოეტი ქალი (დ. 1930 წ)

Ісус Христос розп’ятий був не раз.
Там, на Голгофі, це було уперше.
Умер од смерті, може,— від образ,
і за життям не пожалів, умерши.
А потім розп’яли на полотні,
у мармурі, у гіпсі і в граніті.
А потім розп’яли його в мені,
і розп’яли на цілім білім світі.
І тіло з’їли, кров’ю запили.
Ще рік, чи два, чи десять, чи довіку?
І продавали образ з-під поли,
і не дають умерти чоловіку.
Куди піду? Куди тепер піду?
Де на землі земля обітована?
Казарми в Гефсіманському саду,
І всі народи — як розкрита рана…

იესო ქრისტეს ჯვარცმა წილად ბერჯერ არგუნეს...
ეს გოლგოთაზე აღასრულეს, დიახ, პირველად,
თუმც ვერც დათრგუნეს, ვერც ჩაუკლეს გული საგულეს...
და კვლავ გაცოცხლდა ყველასათვის გასაკვირველად.

მერე ჯვარს აცვეს ნახატზეც და ნაქანდაკარზეც,
ძერწა თუ ქარგა ნაირგვარად ქალმა თუ კაცმა...
ქვით და ლითონით გამოსახეს ჭერზეც და კარზეც.
და ახლა ვხვდები, რომ ჩემს სულშიც მოხდა ეს ჯვარცმა

კიდევ რამდენ წელს უნდა ვტანჯოთ?!... ან იქნებ მარად
უნდა კვდებოდეს და ებრძოდეს საზარელ ვნებას?
ჩვენ ის ვაქციეთ სიავის წილ ხატად და ფარად,
მას კი, ვინ იცის, იქნებ მშვიდად სიკვდილი ნებავს?!

მე სად წავიდე?! ვინ გაიგებს ჩემს შეშლილობას?
გეთსიმანიის ბაღში მხოლოდ ყაზარმებს ვხედავ....
მთელი სიცოცხლე დაემსგავსა ერთ დიდ ჭრილობას
და აქ ვერც სიკვდილს, ვერც აქედან გაქცევას ვბედავ.