რუმის კრებული დავამთავრე და, მგონი, ჰაფეზის თარგმნას ვიწყებ...
ვინ იცის, რამდენი წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც ჰაფეზის დივანი არ მქონდა გადაშლილი და აჰა... გადავშალე და თავისთავად შემომეთარგმნა...
ჩემს გულს ტრფობა თუ ეწვია შირაზელი თურქი ქალის,
ბუხარა და სამარყანდი იყოს ძღვენი მისი ხალის.
მასვით ღვინო, აქ ვილხინო... სამოთხეში ვერ ვიხილო
მე მუსალის ბაღნარი და რუქნაბადთან ჩქეფა წყალის.
ლამაზმანთა სიკეკლუცემ გულს წარსტაცა თმენა უცებ,
და ვარ მსგავსი ამ ქალაქის, ნაძარცვის და ნათურქალის.
ჩემი ტრფობის სივაგლახემ რით შეამკოს სატრფოს სახე?!
რა ფერი და რა ხაზია ღირსი მისი წამწამ-თვალის?!
იოსების ეშხის გარდა, ვერ ჩამოხსნას ვერვინ ფარდა
ზოლეიხას ვნებისა და უბიწობის ცოდვა-ბრალის.
რაგინდ რისხვით გამაოცო, მინდა, რომ ეს რისხვაც ვლოცო...
მწარე სიტყვაც ტკბილად მესმის, თუ მას ამბობს ბაგე ლალის.
სათქმელს გეტყვი, სულო ჩემო! - შენც გაუგე რჩევას გემო:
ის ყრმა ხარობს, ვისაც სჯერა მოხუცების სიბრძნის ძალის.
ღვინის ბანგით, ჩანგის ჰანგით ფლანგე ეს დრო გასაფლანგი,
ჭკუით ვერვინ ჰპოვოს აზრი ამ ცხოვრების გზის და კვალის.
ყაზალს ამბობ ტკბილი ენით... ზეცა გამკობს ვარსკვლავთცვენით...
ჰ ა ფ ე ზ, კვლავაც თქვი ამბავი წუთისოფლის ცოდვა-ბრალის.
